In memoriam Arie Groenevelt

In memoriam Arie Groenevelt

Het is een gemis dat Arie er niet meer is. Natuurlijk voor zijn familie. Voor Gerrie, zijn vrouw, met wie hij zo verknoopt is, voor de kinderen en voor de kleinkinderen. Voor ons allemaal.

Mijn eerste herinnering aan Arie is thuis als kleine jongen. Arie spatte van de bladzijden van het Vrije Volk en Radio. Arie stond bij ons voor ons voor strijd, voor kracht, voor hoop.

Arie is op zijn veertiende gaan werken. Thuis was er geen geld om door te leren. Later toen het beter ging, is hij zijn afkomst nooit vergeten. Arie is nooit in zijn eigen woorden “door het bedrijfsleven in goud verpakt”.

Arie was lid van het eerste uur. De laatste jaren van de PvdA-afdeling Houten. De afdeling die hem heeft geëerd met een jaarlijkse Arie Groenevelt-lezing. Ik mocht de eerste lezing voor mijn rekening nemen in 2012 over het belang van politiek bedrijven vanuit idealen. Arie sprak “als je het doel niet meer kent verdwaal je”. Arie was scherp en is dat altijd gebleven.

Kenmerkend vind ik ook de passage in zijn boek “De lotgevallen van een crisiskind” over de salarissen voor de bestuurders van de bond. Hij vond dat die in verhouding moesten staan tot wat de er door de werknemers op de werkvloer werd verdient en dus geen verhoging naar een toenmalig burgemeesterssalaris van een middelgrote stad. Arie was ook vooruitstrevend. Hij versterkte de positie vrouwen in de bond en jongeren meer positie. Hij vond in 1970 dat de bond een ouderenbond was geworden.

Hij was zeer scherp op werknemersrechten. Staken is een zwaarbevochten recht. Voor de voorzitter van de Unie had hij dan ook weinig respect. Een “flapdrol”.

In Aries woorden: “dan moeten mensen niet achter de tv blijven zitten, maar in actie komen”. Weg van het defensief.

Ook in deze tijd is de strijdbaarheid van Arie hard nodig. Honderdduizenden werkenden permanent gevangen in een flexibele baan. Als het zo doorgaat dan is het huidige sociale zekerheidssysteem failliet. Het cao-stelsel kapot. Weg zekerheid. Weg vooruitgang.

Daar moeten we met z’n allen iets aan doen. In Aries woorden: “dan moeten mensen niet achter de tv blijven zitten, maar in actie komen”. Weg van het defensief.

Ik heb, samen met zijn vrouw Gerrie, Arie nog mogen bezoeken in het Hospice. Arie: “Het is niet eerlijk verdeeld in de wereld. Ik ben socialist in hart en nieren en dat hoop ik nog lang te blijven. Gerechtigheid en samen delen zijn het belangrijkste in een maatschappij.”

En zo is het. Arie, ik zal het niet vergeten en velen met mij niet. De strijd gaat door.