Leve de raadsleden!
Raadsleden. Sieraden van onze democratie. Helden zijn het.
Er komen lokale verkiezingen dus we doen lollige filmpjes op tv. Er komt een televisiedebat dat ik voer met mijn landelijke collega’s en er wordt plichtmatig verslag gedaan van de strijd in de grote steden. Voor de kijkcijfers is het maar niks die lokale verkiezingen – gelukkig hebben we Thierry nog.
Maar let op. In jouw stad of dorp zijn mensen op een lijst gaan staan die hopen op je stem. Ze hebben gewoon een baan. Als leraar, winkelier of ambtenaar. Ze vergaderen vele uren – voor jou. Ze zijn geen zakkenvullers. Ze gaan de markt op en de deuren langs. Ze beslissen over de verkeersdrempels- en dus over of kinderen veilig thuis komen van school. Ze gaan over de thuiszorg – ook van onze ouders. Ze stemmen over de woningbouw bij jou in de buurt.
Ze hebben gewoon een baan. Als leraar, winkelier of ambtenaar. Ze vergaderen vele uren – voor jou.
Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik in de gemeenteraad kwam. (Op de foto mijn installatie – je ziet het niet maar toch 16 jaar geleden) Het was geweldig een andere kant van mijn eigen stad te leren kennen. Van de afvalverwerking tot de rekeningencommissie. De politie en de verslaafdenzorg.
Bovenal leerde ik er fantastische raadsleden kennen. Hans Res was slager. En fractievoorzitter van het CDA. Willem Paquay – helaas twee jaar terug overleden – was shagrokende activist en had de SP in Amsterdam opgericht. En in de PvdA ontmoette ik Karina Schaapman die de strijd had aangebonden met de slechte scholen in de stad. En later ook de misstanden op de Wallen.
Bovenal leerde ik er fantastische raadsleden kennen.
Ik weet zeker dat ze in jouw gemeenteraad ook te vinden zijn. Ik ontmoet er veel in deze campagnedagen. Sieraden van onze democratie. Helden zijn het.
Van lokale partijen of van plaatselijke afdelingen van de landelijke partijen. Van links tot rechts. Als je ze ziet op de markt, pak die folder gewoon aan (en die roos 
). Staat er een verkleumd voor je deur? Koffie doet wonderen. Scheld ze niet uit maar geef ze een knuffel. Bewonder ze – zonder hen geen lokale democratie. Wie denkt dat hij of zij het beter zou kunnen moet het vooral eens vier jaar proberen.
Knik ze vriendelijk toe. Ga stemmen. Zegt het voort: Leve de raadsleden!