Denkend aan Ella

Ella Vogelaar is niet meer onder ons.  We zijn verslagen door het onverwachte bericht van haar overlijden.

Veel beelden komen bij me op, denkend aan Ella. Allemaal beelden van een zeer levendige, goedlachse vrouw. Als klein meisje opgegroeid in Sint Philipsland op het eiland Tholen in een gereformeerde boerenfamilie had ze ook een heel serieuze, strenge kant. Ze zag wat er fout zat in de samenleving en koos consequent de kant van de mensen die aan het kortste eind trekken.

Later ging ze naar de Sociale Academie in Driebergen. Haar loopbaan begon ze als vormingswerker voor werkende jongeren. Ze werd in die periode politiek actief. Eerst bij de CPN, later bij de PvdA. Daarna werd het de vakbeweging. Van 1988  tot 1994 was ze eerste vrouwelijke voorzitter van de Algemene Onderwijsbond. In die periode heb ik haar goed leren kennen. Ze kwam altijd op voor de kansen van kinderen, voor openbaar onderwijs en voor meer vrouwen in leidinggevende functies. Iedereen was weg van het enthousiasme en de energie waarmee ze haar missie bepleitte. Haar vrolijkheid verborg misschien wel haar grote verontwaardiging en ongeduld over de ongelijke kansen voor mensen die geboren worden in gezinnen waar werkloosheid erfelijk lijkt. Waar geen boeken gelezen worden en een gezonde leefstijl niet mogelijk is.

Haar zorg voor kinderen met een migratieachtergrond in achterstandswijken was oprecht en groot, maar niet groter dan haar betrokkenheid bij de mensen die zich door de komst van grote groepen migranten bedreigd voelen. Ik citeer Ella: “Partijen die zeggen in de liberale, christelijke en socialistische traditie te staan, zijn het aan hun oorsprong verplicht voor de inclusieve variant van bescherming te kiezen. We staan voor de opgave om aan een gedeelde toekomst te bouwen met ruimte voor diversiteit. In een land dat geen loopje neemt met de universele mensenrechten. Inclusiviteit moet niet verward worden met onverschilligheid. Je hoort erbij, maar hufterig en crimineel gedrag tolereren we niet, we respecteren allemaal de democratische waarden van onze samenleving en binnen die kaders accepteren we van elkaar dat we op eigen wijze het leven willen leven.” (NRC, 19 juni 2009).

Als minister voor Wonen, Wijken en Integratie, maar ook eerder als projectleider van de taskforce inburgering heeft ze zich met hart en ziel ingezet voor haar idealen. Een Utrechtse vriendin appte me vanmorgen: “Voor de mensen op Kanaleneiland is dat ze Vogelaarwijk werden een van de beste dingen die ze ooit is overkomen. Eindelijk werd er iets voor de jeugd, voor vrouwen georganiseerd. Dat kun je nu nog merken.”

Ella was een oprechte, bevlogen, hardwerkende sociaaldemocraat. We zijn haar dankbaar en zullen haar niet vergeten.

Dag lieve Ella.

Gerdi Verbeet